Լռություն, ուշացում, «լացող հայրենասիրություն», ՌԴ-ն պետք է ակտիվացնի դիվանագիտությունը, քանի դեռ ուշ չէ․ Մարկեդոնովը սուր քննադատության է ենթարկել ՌԴ քաղաքականությունը ՀՀ-ի հանդեպ

«Խաղը դեռ մինչև վերջ չի գնացել, և կիրթ վերադիրքավորումը կարող է աշխատել»,- այս մասին ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է ռուս քաղաքական վերլուծաբան Սերգեյ Մարկեդոնովը՝ անդրադառնալով հայ-ադրբեջանական բանակցային գործընթացում ՌԴ ու ԵՄ դիրքերին։

Բավականին սուր քննադատության ենթարկելով ռուսական դիվանագիտությունը՝ Մարկեդոնովը գրել է, որ՝ գրում եմ ծանր սրտով, սակայն չտեսնել ակնհայտն ու իրականության հետ վիճելը լավագույն բանը չէ։

Նրա արձանագրմամբ, այսպիսով, մեկ տարուց էլ քիչ ժամանակում Ռուսաստանը հայ-ադրբեջանական հակամարտության կարգավորման գործընթացում կորցրել է գլխավոր մոդերատորի դերը։

«Ի՞նչ կար։ Մոսկվայի որոշիչ դերով ստորագրված երեք փաստաթուղթ։ Այս դերի ճանաչումը բոլոր առանցքային խաղացողների կողմից՝ Իրանից և Թուրքիայից մինչև Արևմուտք (հիշեք, թե ինչպես Մակրոնն ու Միշելը բրյուսելյան ձևաչափով առաջին հանդիպումից առաջ երկչոտ ուսանողների պես զանգեցին Պուտինին և պարզաբանեցին բոլոր հնարավոր մանրամասները): Ի՞նչ ստացվեց։

Նախաձեռնության զավթում հանրային, ոչ հրապարակային տարածքում, արևմտյան օրակարգի ձևավորում, որպես առաջատար. Պրահայում կայացած քառակողմ հանդիպումն ամրապնդեց այն, ինչ սկսվեց 2021 թվականի դեկտեմբերին Բրյուսելում։ Այս հարցում տանգոն տանում է ԵՄ-ն։ Անկախ նրանից՝ դա մեզ դո՞ւր է գալիս, թե՞ ոչ: Եվ ԱՄՆ-ը աջակցում է այս գծին»,- նշել է Մարկեդոնովը։

Նա այն կարծիքին է, որ Մոսկվան ուշանում է իր նախաձեռնություններով (Օվերչուկն ինչ-որ բան ասաց Փելոսիի մեկնող գնացքի ետևից, իսկ Զախարովան խոսեց Խովաևի ջանքերի և «համապարփակ առաջարկների» մասին՝ բրյուսելյան բանակցությունների չորս փուլերից, Ռիքերի, Ռոքֆոյի այցերից, Փաշինյանի Փարիզ այցից և գրեթե միաժամանակ Պրահայի հանդիպումից հետո):

«Լռություն, ուշացում, «լացող հայրենասիրություն»՝ որպես դիսկուրս (սա այն դեպքում, երբ մեղավոր են շրջապատում բոլորը, բացի ինձնից)։ Ինձ կասեն՝ «Փաշինյանն ուզում էր գնալ Արևմուտք, իսկ նրա շրջապատը՝ ավելի շատ»։ Նա ուզում էր այն, ինչ ուզում էր, բայց ակտիվորեն այնտեղ գնաց միայն այն բանից հետո, երբ Մոսկվան փաստացի դադարեց արձագանքել Ղարաբաղի շուրջ և հայ-ադրբեջանական սահմանի ազդակներին: Նախ Փարուխ, հետո Աղավնո-Սուս-Լաչին, հետո Ջերմուկ…..

Ոչ ոք չի ասում (գոնե ես), ​​որ անհրաժեշտ էր երկրորդ ճակատ բացել Կովկասում։ Բայց հնարավոր էր և անհրաժեշտ էր չորրորդ և հինգերորդ համատեղ հայտարարություններն անել, ակտիվացնել դիվանագիտության և միջնորդության բոլոր մակարդակները, և ամենակարևորը՝ խաղալ հրապարակային, այլ ոչ թե կիսագաղտնի հանդիպումներում և կուլիսներում։

Ի՞նչն էր խանգարում նրանց առաջարկել նույն ՀԱՊԿ դիտորդներին, նախքան ֆրանսիացիները Փաշինյանի հետ Հայաստանի տարածքում վրացական EUMM առաքելության նման տարբերակ առաջարկելը։

Հենց երեկ, երեկ չէ առաջին օրը։ Այնուհետև միտքը գնաց, բայց երկչոտ, և արդեն այն բանից հետո, երբ Ա տառը Երևանում և Փարիզում արտասանվեց։ Նրանք ինձ կասեն՝ «Ուկրաինան ստիպեց ամեն ինչ հետին պլան մղել»։ Ես կպատասխանեմ. «Հին գործերից մինչև վերջ չազատվելով՝ ռիսկային է նոր գործեր սկսելը։ Իսկ եթե սկսել ես, ուրեմն պետք է ավարտես հին գործերը, այլ ոչ թե մուլտֆիլմի (հակա) հերոս Օբեշչալկինի պես վարվես։

Եվ այսօր պահանջներ պետք է դնել, առաջին հերթին, ինքներդ Ձեր առջև: Եվ սովորեք դասերը, քանի դեռ ուշ չէ: Խաղը դեռ մինչև վերջ չի գնացել, և կիրթ վերադիրքավորումը կարող է աշխատել:

Այո, ահա մեկ դժբախտություն, ո՞վ կանի դա: Որտեղ ավելի լավ է օգտագործել Սորոս-Շմորոսի մասին ձայնասկավառակը: Բայց խնդիրն այն է, որ «լացող հայրենասիրության» օգնությամբ մեծ տերություններ չեն ստեղծվում։ Բարի հանգստյան օր բոլորին, եթե ընդհանրապես բարի հասկացությունը տեղին է ներկա իրավիճակում»,- գրել է նա։