Նիկոլ Փաշինյանի ինքնախոստովանությունը
Գնալով փսիխոանալիզի նմանվող խորհրդարանական հերթական հարցուպատասխանի ընթացքում Նիկոլ Փաշինյանն անդրադարձել է նաև ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման բանակցություններին։ «Պատասխանատու ասում եմ` 2018թ. ստացած բանակցային բովանդակությամբ՝ Ղարաբաղն Ադրբեջանի կազմում չգտնվելու` չուներ ոչ մի տեսական հնարավորություն։ Սա ձեր իշխանությունն է թողել, դավաճանների իշխանությունը։ Դուք, որ բանակը թալանել եք, որ երկիրը թալանել եք»,- իրեն բնորոշ ոճով հայտարարել է Նիկոլ Փաշինյանը՝ ավելացնելով, որ բանակցային գործընթացում «աղետ» է գրանցվել 2016թ., երբ Ղարաբաղը կորցրել է Ադրբեջանի կազմից դուրս լինելու գործնական և տեսական բոլոր հնարավորությունները։
Այս հայտարարությունն իրականում հաղորդում է հանցագործության մասին կամ ինքնախոստովանական ցուցմունք, ընդ որում` խոսքն ազգային անվտանգությանը հասցված ծանրագույն վնասի հանգեցրած հանցագործության մասին է։
Եթե, իհարկե, ընդունենք, որ Նիկոլ Փաշինյանը ոչ թե սովորության հանգույն ստում է ու մանիպուլյացնում՝ Արցախի կենսականորեն կարևոր հարցը ծառայեցնելով իր ճղճիմ նպատակներին, այլ բարբառում է ճշմարտությունը։
Ահա ուրեմն, եթե Փաշինյանը չի ստում ու ներկայացնում է ճշմարտությունը, ապա ստացվում է, որ նա գիտակցված գնացել է հազարավոր զոհերի գնով Արցախի հանձնմանը։ Որովհետև, եթե, ինչպես ինքն է ասում, «Ղարաբաղն Ադրբեջանի կազմում չգտնվելու` չուներ ոչ մի տեսական հնարավորություն», ապա ինչի՞ շուրջ էր նա բանակցում Ալիևի հետ 2018 թվականին հաջորդած երկու տարիների ընթացքում։ Եթե նա, իր խոսքերով, վստահ էր, որ չկա Արցախի՝ Ադրբեջանի կազմից դուրս գտնվելու որևէ ոչ միայն՝ գործնական, այլ՝ անգամ տեսական հնարավորություն, ինչի՞ մասին էր զրուցում Ալիևի հետ Դուշանբեի վերելակում։ Գուցե փոխանցում էր սեփական համոզմո՞ւնքը, որ «Ղարաբաղն Ադրբեջանի կազմում չգտնվելու` չուներ ոչ մի տեսական հնարավորություն»։
Բացառված չէ։
Իսկ գո՞ւցե հենց Ալիևի կողմից իր այդ համոզմունքի ըմբռնումից հետո էր նրան անվանում «կիրթ ու կառուցողական»։
Կրկին բացառված չէ։
Բայց ամենակարևորը։ Ինչպե՞ս բնորոշել մարդուն, որը զբաղեցնելով պետության ղեկավարի բարձրագույն պաշտոնը՝ հրապարակավ, հազարավոր մարդկանց ներկայությամբ հայտարարում է՝ «Արցախը Հայաստան է, և վերջ», բարձրաձայն արտաբերում է այն, ինչը, կրկին իր խոսքերով՝ անհնար է՝ ինչպես գործնականում, այնպես էլ՝ տեսականորեն։
Բայց կա շատ ավելի կարևոր մեկ շերտ ևս։ Հայկական քաղաքականության մասին անգամ մանկապարտեզային գիտելիքներ ունեցող մեկի համար ակնհայտ է, որ երկրի թիվ մեկ խնդիրն Արցախյան հարցն է։ Առավել ևս, եթե այդ մեկը ոչ միայն հավակնում է, այլև գալիս է իշխանության։
Ընդունենք, որ 2018 թվականի ապրիլին Նիկոլ Փաշինյանը դեռ չգիտեր բանակցային այդ գաղտնիքները և, ասենք, հունիսին կամ օգոստոսին է պարզել, որ «Ղարաբաղն Ադրբեջանի կազմում չգտնվելու` չուներ ոչ մի տեսական հնարավորություն»։
Եթե նրա մղումներն ազնիվ են, նա պետք է հրապարակավ հայտարարեր այդ մասին և հրաժարվեր իշխանությունից, որի թիվ մեկ առաքելությունն այն է, ինչը ո՛չ գործնականում, ո՛չ էլ տեսականում հնարավոր չէ։
Իսկ եթե նա դա չի արել ու, իմանալով համազգային կարևորության հարցի լուծման գործնական ու տեսական անհնարինության մասին՝ շարունակել է զբաղվել այդ հարցի լուծմամբ՝ անելով գործնականում ու տեսականորեն անհնարին հայտարարություններ, նշանակում է՝ լեգիտիմ իրավունք ունի կասկածը, որ նա իշխանության է եկել հատկապես ու առավելապես այն նպատակով, որ գործնականում ապացուցի տեսականորեն անհնարին այդ թեզը և դրա համար շարունակի պահպանել իշխանությունը։
Այդ կասկածը, ի դեպ, գնալով ավելի լեգիտիմ է դառնում, քան այս տարվա հունիսին Նիկոլ Փաշինյանի ստացած պողպատյա մանդատը։
Ռոբերտ Տեր–Սարգսյան
