«Դագաղների առատությունն ու թաղման արհեստական արարողություններին մարդկանց խանդավառ մասնակցությունը պատահական չէին․․․»
Արմեն Նավասարդյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրում է․ «Մինչ 2018 թվականը մի շարք երկրներում աղետալի հետևանքներով էր ավարտվել այն, ինչն այդ տարում կատարվում էր Հայաստանում։ Չկար մեկը, ով չէր լսել նմանատիպ իրադարձություններից հետո քաոսի մագիլներում արյունաքամ եղող այլ երկրների մասին․․․
Հրապարակում կանգնած Փաշինյանի թիմն իր չարաշունչ ներկայությամբ իր թիկունքում պատկերել էր առանց Արցախ արյունոտ քարտեզ, նորանոր գերեզմանների ծանրությունից ու ցավից տնքացող Եռաբլուր, հազարավոր սևազգեստ մայրեր, նվաստության, անճարության ու ստրկության մեջ շղթայված հայրենակիցներ, արցունքից խեղդվող կանայք ու հայրիկ կանչելուց անպատասխան մնացող բազմաթիվ երեխաներ։
Այդ պատկերը տեսանելի էր Փաշինյանի էությանը, նրա թիմակիցների աշխարհայացքին ծանոթներիս համար․․․
Մնացածի շրջանում, ի վերջո չկար մեկը, ով չէր լսել նմանատիպ իրադարձություններից հետո քաոսի մագիլներում արյունաքամ եղող այլ երկրների մասին․․․
Ինչո՞ւ էին մարդիկ պատասխանատվության կուրություն ցուցաբերելով՝ համակրում աղետաբեր խաբեբաներին․․․
Չէ՞ որ այդ օրերին իր հոդվածում Արցախի վերաբերյալ առկա մտքերի բացակայության մասին ԱԺ ամբիոնից Փաշինյանի հայտարարած սուտը շատ արագ բացահայտվեց։ Չէ՞ որ հերոսի կեղծ պապիկի օգտագործումն իրենց էության բոլոր ստոր կողմերի խտացումն էր․ նրանք ապագայում թքած էին ունենալու հանուն հայրենիքի հերոսացողների անվան, պատվի ու կյանքի վրա․․․ Արցախի հերոսի անունը նենգ նպատակների համար օգտագործելով նրանք անարգում էին Արցախի համար զոհվածների հիշատակը, հետևաբար ընդգծում էին իրենց համար Արցախի անկարևորությունը․․․
Չէ՞ որ նրանց երթերի առաջին շարքերում քայլում էին նրանք, ովքեր ապազգային գաղափարներով ներծծված կազմակերպությունների անդամներ էին, արդարության կեղծ մարտիկներ, ովքեր պարտված պատերազմից հետո նույն էնտուզիազմով հանուն արդարության հաստատման չէին պահանջելու մեղավորների պատիժը․․․
Չէ՞ որ երթերի առջևում քայլում էին լգբտ համայնքի պաշտպաններն ու անդամները․․․
Չէ՞ որ Փաշինյանը ազգային գաղափարախոսությունը մերժողների համախոհն էր, մի բանսարկու, ծախվող ու անբարո լրագրող․․․
Չէ՞ որ նա նաև բարոյականության տեսակետից տգետ մարդու արատներից մեկի՝ գռեհկության, մարմնացում էր․․․ Ողջ մարդկանց թաղման փողոցային արարողություն կազմակերպող բարոյազուրկ արարած․․․
Փաշինյանի ետևից քայլողների մեջ կային մարդիկ, ում արարքը թեև դատապարտելի է երևում, բայց ունեին ազնիվ մղումներ․․․ Ծայրաստիճան միամիտ էին, հարբել էին իրենց երկրի բարի բախտի հավատով։ Նրանց առաջնորդող ուժը ավելի զարգացած երկիր ունենալն էր․․․
Երեք տարի անց վերջիններիս մեծամասնությունը Փաշինյանի հանդեպ հակակրանքով է լցված․․․ Մնացածին ճիշտն ընկալելի դարձնելու համար պետք է շարունակել համառ աշխատանք տանել․․․
Հայտնի ճշմարտություն է նաև, որ քաղաքական ընտրությունը մարդու բարոյական նկարագրի հայելին է, մարդիկ ընտրում են նրան ում մեջ տեսնում են իրենց․․․
Նմանները բավականին շատ են մեր հասարակությունում։ Մի՞թե առօրյա կյանքում էլ այդ մարդիկ մեկին վարկաբեկելու հարցում ունեն կեղծիքից չժանգոտվող ոսկյա սանձեր․․․ Հայհոյում են առանց ճանաչելու, անվանարկում առանց գիտակցելու․․․ Ստախոս դիմացինի հետ կարճատև ու անորակ միություն ձևավորելու, կեղծ բարեկամների բանակը համալրելու համար պատրաստ են կրկնել դիմացինի սուտը․․․ Անպատասխանատվության հրավառություն, որն արտահայտվում է նրանց կյանքի գրեթե բոլոր ծալքերում․․․Գռեհկության, տգիտության, խաբեբայության դրոշակակիրներ են, ովքեր իրենց հիմար քայլերով Եռաբլուրում կազմավորեցին նոր շիրիմներ հսկող դրոշների բանակ․․․
Փաշինյանին երկրի ղեկավարի դերում տեսնելով, վերջիններս ընդգծում են իրենց տեսակի «առավելությունը, գերիշխանությունը» մյուսների հանդեպ․․․
Կային նաև այնպիսինները, որոնց առաջնորդող ուժը նախանձն էր մեկ այլ հայի իշխանության հանդեպ․․․Այդ չարաբաստիկ նախանձը՝ հայերիս բնավորության ամենասարսափելի գծերից մեկը․․․
Նրանց մղիչ ուժը նախանձն էր, որովհետև հակառակ դեպքում հետագայում չէին վերընտրի իրենց կյանքն ավելի վատթարացնողին․․․
«Նախկինների» հանդեպ վերջիններիս նախանձի կապանքներն այնքան ամուր ու զորեղ են, որ չեն հասցրել դրանից ազատվելով նորերին նախանձել․․․
Նժդեհը մի այսպիսի միտք ունի․ «Եթե հայկական նախանձի չափ զորավոր լիներ հայ մարդու թրքատեցությունը` տարբեր պիտի լիներ հայության և Հայաստանի ճակատագիրը: Երբ նախանձում է հայը` նա նախանձելիի մահն է ցանկանում»։
Դագաղների առատությունն ու թաղման արհեստական արարողություններին մարդկանց խանդավառ մասնակցությունը պատահական չէին․․․
Փաստորեն նախանձելիի մահը ցանկանալով, նրանք հետագայում աչք էին փակելու նաև իրենց Հայրենիքի այս մի փոքր մասի մահվան վրա․․․ Հազարավոր հայորդիների մահվան վրա․․․
Վտահ եմ գալու են ժամանակներ, երբ Հայաստանում կգերակշռեն հոգեփոխված հայերը, երբ սուտը չի լինի հեղինակության աղբյուր, բարեկրթությունը խեղճություն ու թուլություն, երբ հայերիս արդեն կբնութագրենք հայի նախանձի վերաբերյալ Նժդեհի մեկ այլ, լավատեսական մտքով․ «Հայ հոգում տեղ չունի արտաքին նախանձը: Վաղուց է, ինչ հայը նախանձողին – իր արքային – Արտավազդին շղթայի զարկած պահում է վիհերում: Նախանձում է չարը, նաև` հոգեպես տկարը: Հայը խորշում է թե՛ մեկից, թե՛ մյուսից»։
