Գագիկ Ջհանգիրյան. Մենք երբեք մահակներով կամ այլ գործիքներով գործողություններ չենք արել, ինչ արեց Շանթ Հարությունյանը
Հարցազրույց ԱԺ ՀԱԿ խմբակցության պատգամավոր Գագիկ Ջհանգիրյանի հետ
– Դուք Շանթ Հարությունյանին քաղբանտարկյալ համարո՞ւմ եք:
– Շանթ Հարությունյանը «7-ի գործով» եղել է քաղբանտարկյալ, երբ ներգրավված էր որպես մեղադրյալ: Ես ասացի, որ չեմ արդարացնում, չեմ կիսում այդ մեթոդները… Քանի որ «7-ի գործով» քրեական վարույթը Շանթ Հարությունյանի մասով կարճվեց այլ հիմքով, չանդրադառնամ այդ հիմքին, այս պահին չեմ ուզում վերջնական գնահատական տալ: Համապատասխան փորձաքննություններ են նշանակվել, տեսնենք` ի՞նչ եզրակացություններ կստացվի, ու հետո կարելի կլինի անդրադառնալ նաև այս հարցին: Կարծում եմ` նման գնահատական տալը վաղաժամ է:
– ՀԱԿ բազմաթիվ անդամներ այդ հոդվածով դատապարտվել են, այդ թվում` նաև վերջերս ազատ արձակված ՀԱԿ ակտիվիստ Տիգրան Առաքելյանը: ՀԱԿ-ին մեղադրում են, որ հենց այս օրինակները հաշվի առնելով` դուք առաջինը պետք է ընդունեիք Շանթ Հարությունյանին` որպես քաղբանտարկյալ, բայց դա չեք անում: Ինչո՞ւ:
– Բայց գիտե՞ք ինչ կա… Ես չեմ կարծում, որ Տիգրան Առաքելյանի գործողությունները և Շանթ Հարությունյանի գործողությունները, թեև օրենսգրքի նույն հոդվածներով են որակված, նույնաբնույթ գործողություններ են. ռեալ իրականության մեջ դրանք տարբեր բնույթի գործողություններ են, տարբեր իրավիճակներում, տարբեր նպատակներով: Հիմա համադրել իրար` չեմ կարծում, թե ճիշտ է: Մենք տասնյակ միտինգներ ենք արել, երթեր ենք արել, բայց երբեք մահակներով կամ այլ գործիքներով նման գործողություններ չենք արել, ինչ արեց Շանթ Հարությունյանը:
– Ընդդիմությանը մեղադրում են, որ, եթե ուժեղ լիներ, իր ընդդիմադիր կեցվածքը չկորցներ, Շանթ Հարությունյանը չէր գնա նման քայլի:
– Այ քեզ բան… չեմ հասկանում, թե այդ միջադեպն ինչպես է ասոցիացվում ուժեղ ընդդիմության հետ: Այսինքն` պետք է ընդդիմությո՞ւնն էլ մահակներով միանար, գնային գլուխներ ջարդեին հա՞: Անհեթեթ մեղադրանքներ են, լուրջ պատասխաններ գտնելը դժվար է: Գալիս ասում են` ընդդիմությունը հանրահավաք չի անում` թուլացել է:
Բայց առավոտից երեկո, քառօրյա նիստերում, չե՞ք տեսնում ինչպես է ընդդիմությունը քննադատում, բացահայտում սխալները, մատնանշում թերությունները: Հիմա միշտ չէ, որ անպայման պետք է հանրահավաքներ անել, կամ հանրահավաքն է, որ քաղաքական պայքարի ամենակարևոր միջոցն է: Հիմա Ազատության հրապարակում ամեն շաբաթ հանրահավաքներ են գնում, բայց չեմ կարծում, թե դրանից բնակչությունը շատ ոգևորված է: Քաղաքական պայքարի որևէ միջոց ինքնանպատակ չի կարելի դիտարկել: Ամեն ինչ որոշակի նպատակներ պետք է ունենա:
Հարցազրույցն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «168 Ժամ» թերթում:
