«Ես չեմ կարող այս ամենին չհավատալ ու չստեղծագործել, որքան էլ իրականությունը դառը լինի, ու ես հասկանամ այդ իրականությունը։ Եթե մի օր չհավատամ Արցախ վերադարձին, այդ միացյալ Հայաստանին, չգիտեմ, թե ինչ կլինի, որովհետև ինձ մանկուց այդպես են սովորեցրել, որ Հայաստանն իմ հայրենիքն է, և առաջին բանաստեղծությունը, որ հայրս ինձ սովորեցրել է՝ «Ես իմ անուշ Հայաստանի»-ն է։ Ես Արցախը չեմ դիտարկում առանձին, ես ավելի մեծ երազանք ունեմ՝ դա միացյալ Հայաստանն է։ Ես հավատում եմ, որ եթե ոչ ես, ապա իմ 3 որդիները տեսնելու են միացյալ Հայաստանը, և ոչ միայն տեսնելու են, այլև դրա համար պայքարելու են»,- ընդգծեց մեր զրուցակիցը։
«Նաև պարտք ունենք նրանց առաջ, սրանք պաթետիկ խոսքեր չեն: Կոնկրետ ես իմ պարտքն եմ համարում հնարավոր և անհնարին բոլոր ձևերով, թեկուզ այս պայմաններում, որ այսօր, չգիտեմ՝ ինչու, բայց արհեստականորեն կոնկրետ Մոնթեի անձի հետ կապված խնդիր է դարձել սոցցանցերում անդրադառնալը, ես ուզեցի անպայման հենց այդ պատմվածքը, հենց այդ հատվածը տեղ գտներ ներկայացման մեջ և լիներ Մոնթեն՝ իր հավերժությամբ: Ի վերջո, ինչքան էլ փորձեն արգելել, Մոնթեն ապրելու է: Ավելին՝ ինչքան արգելում են, Մոնթե անունով ավելի շատ են այսօր հայ ծնողներն անվանակոչում իրենց երեխաներին: Մոնթեն վերածնվում է ամեն անգամ նորից ու նորից»,- ընդգծեց Ռուզաննա Խաչատրյանը։
