Նախկին փոխոստիկանապետն այս անգամ անդրադարձավ արվեստին
Երևանի նախին փոխոստիկանապետ Ռոբերտ Մելքոնյանը ֆեյսբուքի իր էջում գրել է.
«Երևի թե շատ ճիշտ է, որ արվեստի գործերը չեն դասվում օգտակար գործողությունների շարքում, այսինքն` չեն ծառայում որպես սնունդ, հագուստ, օթևան, մի խոսքով` չեն հոգում մարմնական կարիքները: Ընդհակառակը, մեզ կտրում են առօրեական, գործնական կյանքից և մեր առջև բացում գեղեցիկի և երազանքի կախարդական աշխարհը…
Այսօր, ի դեպ, շատ-շատերը օգտակար են համարում կարծես թե այն հարստությունները, որ ցուցադրում են միայն փառք ձեռք բերելու և նախանձ շարժելու համար: Իսկ այդ հարստությունները, այդ հարստությունները դիզելու մոլուցքը ցավոք ոչ միայն օգտակար են, այլ շատ հաճախ նաև խանգարում են, կործանում մարդկանց: Իսկ աշխարհում գեղեցիկից ու երազանքից ավելի ի՞նչը կարող է մեզ երջանկացնել, ազնվացնել…
Արվեստը ցույց է տալիս մարդկանց իրենց գոյության իմաստը, լուսաբանում նրանց ճակատագիրը, բարիացնում նրանց, հետևաբար` նրանց ուղղորդում, կողմնորոշում կյանքում:
Արվեստագետներն ու մտածողները նման են անսահմանորեն նուրբ ու հնչեղ քնարների, իսկ այն թրթիռները, որ կորզում են նրանցից յուրաքանչյուր ժամանակաշրջանում, ներթափանցում են մնացած բոլոր մահկանացուների մեջ: Անկասկած, արվեստի անչափ գեղեցիկ գործերը ճաշակելու ընդունակ մարդիկ հազվագյուտ են, և իմիջիայլոց, թանգարաններում, ցուցասրահներում կամ նույնիսկ հասարակական վայրերում գտնվող գործերը դիտվում են միայն սահմանափակ թվով մարդկանց կողմից: Սակայն, այն աստիճանաբար հոգևոր հոսքի ցայտման, բռնկման միջոցով տարածվում է շուրջբոլոր, գերում բոլորին…
Արվեստի վարպետներն իրենց սերնդի համար բերում են նոր գաղափարներ ու հակումներ, հաճախ կրելով բազում զրկանքներ, կանգնելով մեծ դժվարությունների առջև` դրանք ընդունելի դարձնելու համար: Երբեմն նրանք համարյա ամբողջ կյանքն անց են կացնում սովորույթների դեմ պայքարով: և ցավոք, որքան շատ տաղանդով են օժտված, այնքան նրանց բախտ է վիճակվում երկար ժամանակ չճանաչված մնալ, ճանաչվել, ընդունվել լոկ իրենց ճանապարհի վերջում կամ նույնիսկ հետմահու…
Հաճախ չի կարելի մարդկանց բարիք գործել առանց պատժվելու, առանց տանջվելու: Բայց գոնե մարդկային հոգին հարստացնելու այդ համառության համար արվեստի վարպետներն արժանի են, որ իրենց անունը սրբացվի գոնե`ցավոք գոնե մահից հետո…»։
