«Կարծում եմ՝ այսօր մենք առաջնայինը երկրորդայինից տարբերելու խնդրի առջև ենք, բայց այնպես չէ, որ եկել եմ որևէ մեկին բան սովորեցնելու։ Ինքս ինձ հարց եմ տալիս՝ ինչո՞ւ մենք հայտնվեցինք այս հանգրվանում, որովհետև չկարևորեցինք յուրաքանչյուր նահատակի, չկարևորեցինք յուրաքանչյուր թիզ հողը։ Յուրաքանչյուր մարդ պետք է իրեն այս հարցերը տա, գոնե ես կարծում եմ, թե հայությունը շատ է հեռացել ինքն իր տեսակից»։
Համահայկական համերաշխություն եմ պատկերացնում, որը, գուցե, լինի ուտոպիա. ռեժիսոր Արամ Շահբազյան
Վավերագրական ֆիլմերի ռեժիսոր Հովհաննես Իշխանյանի խոսքով՝ իշխանությունն ամենաշատը զզվում է այն մարդկանցից, որոնք այս երկրի համար իրենց ամենաթանկն են տվել։ Նրանցից մեկը հենց Գարիկ Գալեյանն է՝ 44-օրյա պատերազմում անմահացած Մխիթար Գալեյանի հայրը։
Պրոդյուսեր, ռեժիսոր Ռուբեն Մխիթարյանը չի հավատում, որ Հայաստանի այսօրվա դատական համակարգի պայմաններում հնարավոր կլինի հասնել Հայաստանի Հանրապետական կուսակցության փոխնախագահ Արմեն Աշոտյանի արդարացմանը։
«Բերձորի ազատագրման օրը հիշում եմ նաև մի դեպք, որը առիթ չի եղել պատմելու։ Ազատագրման օրը երբ տղաները նշում էին, օդ էին կրակում, մի բեռնատար եկավ անցավ, Բերձորում կանգնեց, բեռնատարում դագաղ կար դրած, կողքին մի զինվոր ծխում էր։ Երբ զինվորին հարցրեցի, ինչո՞ւ չես մասնակցում մեր ուրախությանը, նա պատասխանեց, որ երեք օր սպասել է, որ Բերձորը բացվի և մահացած ընկերոջը Բերձորով տանի Հայաստան։ Երբ բեռնատարը շարժվեց, զինվորն ինձ ասաց, որ արժեր հանուն Բերձորի ազատագրման ունենալ զոհեր։ Այդ տղայի դեմքը երբեք չեմ մոռանա, այդպես էլ չիմացա, թե ով էր։
