Զարմանալի զուգադիպությամբ, ինչպես 4 տարի առաջվա, այնպես էլ վերջին օրինակում ոչ իշխանական օրակարգի ձախողումը ոչ միայն ու ոչ այնքան՝ իշխանության, որքան՝ «արմատական ընդդիմության» ջանքերի հետևանք է. ինչպես Տեր-Պետրոսյանի առաջարկը, այնպես էլ Իմպիչմենտի գործընթացը մի դեպքում՝ վիժեցվեց, մյուս դեպքում՝ չի կայանում Ռոբերտ Քոչարյանի ու նրա թիմի պատճառով՝ վերջինիս ու իշխանության միջև գոյացնելով անտեսանելի համախոհություն, որն արթնանում է բոլոր այն դեպքերում, երբ ընդդիմադիր դաշտում փորձ է արվում իրական համախոհություն ձևավորել Նիկոլ Փաշինյանին իշխանությունից զրկելու հարցում։ Այս երկու բևեռների միջև առաջացած քիմիան կորոզիայի է ենթարկում Հայաստանը, թեև դեռևս կան միանգամայն այլ քիմիայի մասին առասպելին հավատացող մոլորյալներ։
Հայաստանյան բազմաշերտ ընդդիմության հռչակված նպատակը շարունակում է մնալ Փաշինյանի հեռացումը, և այդ ճանապարհին, ինչպես հենց իրենք են պնդում, ոչինչ չեն խնայի։
Կոնկրետ Հանրապետականը մշտապես մոտեցել է պայքարին «0 ամբիցիա» և «0 հանդուրժողականություն նիկոլիզմի հանդեպ» սկզբունքներով։ Միայն Նիկոլին հեռացնելու օրակարգը շատ հայրենակիցների համար սպառիչ չէ․ նրանք ուզում են հասկանալ նաև, թե ինչ է լինելու Նիկոլից հետո (իմ տեսակները, օրինակ, շարադրված են «Postnikol» հոդվածաշարում)։
