Ռուբեն Վարդանյանը պատրաստ է ռիսկի. նրա դեպքում վաղ է խոսել «պատմության վերջի» մասին, պետնախարարը նրա համար միակ հնարավոր քաղաքական տարբերակը չէ. Մարկեդոնով
![](https://168.am/wp-content/uploads/2023/02/Markedonov.jpg)
«Ոչ թե պետնախարար, այլ քաղաքական գործի՞չ։ Հինգ թեզ Ռուբեն Վարդանյանի հրաժարականի վերաբերյալ» վերտառությամբ գրառմամբ ռուս հեղինակավոր վերլուծաբան Սերգեյ Մարկեդոնովը ներկայացրել է իր 5 մտքերը` Ռուբեն Վարդանյանին Արցախի պետնախարարի պաշտոնից հեռացնելու՝ Արայիկ Հարությունյանի որոշման և Վարդանյանի քաղաքական ապագայի մասին:
Ներկայացնում ենք նրա գրառումն ամբողջությամբ.
«1. Ռուբեն Վարդանյանն այլևս չճանաչված Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության պետական նախարար չէ (պաշտոնը վարչապետի անալոգն է)։ Այս մասին որոշումը հրապարակել է ԼՂՀ ղեկավար Արայիկ Հարությունյանը։ Պետական նախարարի պաշտոնն առաջարկվել է գլխավոր դատախազ Գուրգեն Ներսիսյանին. Վարդանյանն իր պաշտոնում աշխատեց մոտ հինգ ամիս։ Ինչպե՞ս գնահատել այս իրադարձությունը: Ի՞նչ հետևանքների դա կարող է հանգեցնել։
2. Նախ կուզեի խուսափել դավադրության տեսություններից։ Ի՞նչ կարելի է պնդել քիչ թե շատ որոշակիությամբ։ Ռուբեն Վարդանյանի և Արայիկ Հարությունյանի հակասությունները համակարգված սկսվեցին Ստեփանակերտում նոր պետնախարարի հայտնվելու առաջին իսկ օրվանից։ Չափազանց տարբեր մասշտաբի ֆիգուրներ: Եվ այնպես չէ, որ մեկը վատն է, կամ մյուսը շատ լավն է։ Նրանք ուղղակի տարբեր կերպ են ընկալում քաղաքականությունն ու քաղաքական պայքարը։ Ահա թե որն է հիմնական պատճառը, որ նրանց տանդեմը չստացվեց.
3. Չճանաչված հանրապետությունում լուրջ վարչական ճգնաժամ է. 2022 թվականի նոյեմբերի 23-ին ԼՂՀ ինը նախարարներ հրաժարական տվեցին, իսկ 2023 թվականի հունվարին՝ Անվտանգության խորհրդի ամենափորձառու քարտուղար Վիտալի Բալասանյանը։ Հանրապետության կարգավիճակը մազից է կախված, Ադրբեջանի ճնշումը մեծանում է, ԼՂ-ն Հայաստանի հետ կապող միակ զարկերակը արգելափակված է։ Չափազանց նեղ տարածություն մանևրելու համար: Իսկ դրա ընդլայնման ցանկացած փորձ չափազանց վտանգավոր է։
Լավի և վատի միջև կոնֆլիկտի ժամանակ չկա, կա ընտրություն սարսափելիի, վատի և պարզապես վտանգավորի միջև: Վարդանյանը փորձեց որոշակի իմաստ ու ռազմավարություն հաղորդել արցախյան քաղաքականությանը: Նա ձեռնամուխ եղավ շատ խաղացողների խաղաթղթերը խառնել: Չստացվեց: Բայց կարո՞ղ էր ստացվել: Հարցն ամենևին էլ հռետորական չէ։ Իսկ հրաժարականի դեպքը ոչ թե հերքեց, այլ հաստատեց հին ճշմարտությունը. քաղաքականությունը հնարավորի արվեստն է:
4. Արդյո՞ք Վարդանյանի հրաժարականը նշանակում է, որ նա դադարում է քաղաքական գործիչ լինել։ Հարցին կպատասխանեմ հարցով. «Բորիս Ելցինի կամ Հեյդար Ալիևի հեռանալը մի ժամանակ նրանց քաղաքական անկման հոմանի՞շ է դարձել»։ Վարդանյանը մի քանի ամսում բազմաթիվ համախոհներ ձեռք բերեց հայոց աշխարհում։ Եվ հենց Ղարաբաղում, և Հայաստանում, և Սփյուռքում։ Ի՞նչ է անելու նա այս կապիտալով։
Պատասխանները կարող են շատ լինել։ Նա կարող է իր ղարաբաղյան փորձը վերածել հայաստանյան քաղաքականությանը մասնակցության, կամ գուցե զբաղվել իր հուշերով: Այստեղ իր կամքը դեր է խաղում, և այլ գործոններ։ Նա պատրաստ է ռիսկի։ Խնդիրն այն է, որ նույն ԼՂՀ-ում ոչ բոլոր հայերն են պատրաստ ռիսկի: Եվ, ընդհակառակը, նրա հակառակորդ Իլհամ Ալիևը ցույց է տալիս խաղադրույքները բարձրացնելու իր պատրաստակամությունը։
5. Միևնույն ժամանակ ֆիքսենք՝ հետխորհրդային տարածքից խոշոր բիզնեսի ներկայացուցչի հերթական քարոզարշավը դեպի հետխորհրդային իշխանություն չպսակվեց հաջողությամբ։ Այնուամենայնիվ, նախկին ԽՍՀՄ տարածքներում «մեր Պաղեստիններում» հիմնական չափանիշը մնում է ոչ թե ֆինանսական հաջողությունը, այլ մեկ այլ բան։
Սակայն Վարդանյանի դեպքում դեռ վաղ է խոսել «պատմության վերջի» մասին։ Չճանաչված հանրապետության պետնախարարը նրա համար միակ հնարավոր քաղաքական տարբերակը չէ»: