«Հի­մա իշ­խա­նու­թ­յու­նը պի­տի խել­քը գլու­խը հա­վա­քի, լր­ջա­նա». irates.am

-Հա­յաս­տա­նի իշ­խա­նու­թյունն այս օ­րե­րին ցույց տվեց իր դի­լե­տան­տու­թյունն ու նման ի­րա­վի­ճակ­նե­րին ան­պատ­րաստ լի­նե­լը։ Ի­րա­կա­նում կա­ռա­վա­րու­թյու­նում խու­ճապ է, բայց ի­րենք դեմ­քի հան­գս­տու­թյամբ դա փոր­ձում են քո­ղար­կել։ Այ­սօր­վա պատ­կե­րը վկա­յում է նրանց ան­գոր­ծու­թյան մա­սին։ Ե­թե հայ­տա­րա­րում են, որ կո­րո­նա­վի­րու­սով պայ­մա­նա­վոր­ված ձևա­վոր­վել է միջ­գե­րա­տես­չա­կան հանձ­նա­ժո­ղով հուն­վա­րի 31-ին, ի՞նչ էր ա­նում այդ հանձ­նա­ժո­ղո­վը, երբ վի­րու­սը ա­մեն օր նոր եր­կիր էր ընդ­գր­կում։ Հա­յաս­տա­նը փոքր եր­կիր է, և շատ մեծ էր հա­վա­նա­կա­նու­թյու­նը, որ ճիշտ քայ­լե­րի դեպ­քում ոչ միայն քիչ դեպ­քեր կլի­նեին, այլև ընդ­հան­րա­պես վի­րու­սը մեր եր­կիր չէր մտ­նի։ Պետք էր խե­լա­միտ լի­նել ու հա­մա­կարգ­ված աշ­խա­տել։ Ոչ թե հենց այդ օ­րե­րին քա­րո­զար­շավ ա­նել ու քն­նա­դա­տել ՍԴ նա­խա­գա­հին ու նախ­կին ղե­կա­վար­նե­րին։ Սա դեռ քիչ էր, ա­նընդ­հատ գո­վազ­դում էին 50 եվ­րո­յով Ի­տա­լիա գնա­լը, երբ այդ երկ­րում վի­րուսն ար­դեն մո­լեգ­նում էր։ Այս ա­մե­նը նրանց ան­փու­թու­թյան, ան­պա­տաս­խա­նատ­վու­թյան հետևան­քով է։ Մեր երկ­րի նման երկ­րում ու­նե­նալ ան­պա­տաս­խա­նա­տու ղե­կա­վար­ներ պար­զա­պես ա­ղետ է։ Երբ մենք նա­խա­պես զգու­շաց­նում էինք և հոր­դո­րում ի­րա­վի­ճա­կին լուրջ մո­տե­նալ, կան­խար­գե­լիչ քայ­լեր ձեռ­նար­կել, մեզ ա­սում էին, թե խու­ճապ ենք տա­րա­ծում, իսկ այ­սօր Հա­յաս­տա­նը բնակ­չու­թյան թվով պայ­մա­նա­վոր­ված, ա­մե­նա­շատ վի­րու­սա­կիր­ներ ու­նե­ցող եր­կիր­նե­րից մեկն է։ Փա­շի­նյա­նը համ հա­մա­ճա­րա­կա­բան է, համ վի­ճա­կա­գիր, համ ա­ռող­ջա­պա­հու­թյան թիվ մեկ պա­տաս­խա­նա­տու, ա­մեն ինչ իր ու­սե­րին է վերց­րել և ա­նընդ­հատ խո­սում է, սա­կայն նրա մտ­քե­րը հա­կա­սում են մի­մյանց. իբր ցան­կա­նում է խու­ճա­պը զս­պել։ Ան­կախ իշ­խա­նու­թյան ան­հաս­կա­նա­լի հայ­տա­րա­րու­թյուն­նե­րից, Աստ­ված տա այս ի­րա­վի­ճա­կը շուտ հաղ­թա­հա­րենք։

-Ա­մե­նա­մեծ խն­դի­րը նա­խա­պես չկան­խար­գե­լելն էր, դրա­նից հե­տո մեր երկ­րի ինս­տի­տուտ­նե­րը հա­մա­կարգ­ված չեն աշ­խա­տում։ Ա­մե­նուր ի­րա­վի­ճա­կա­յին լու­ծում­ներ են։ Խն­դիրն ա­ռա­ջա­նում է, հե­տո փոր­ձում են դրա հետևանք­նե­րը վե­րաց­նել։ Առն­վազն տա­րօ­րի­նակ էր նաև Փա­շի­նյա­նի այն հայ­տա­րա­րու­թյու­նը, թե ին­քը ժո­ղովր­դի հետ ան­կեղծ է, թա­փան­ցիկ, դեպ­քե­րի վի­ճա­կագ­րու­թյու­նը չի թաքց­նում, իսկ մյուս եր­կր­նե­րի ղե­կա­վար­ներն այդ­պես չեն։ Սա մյուս եր­կր­նե­րի ղե­կա­վար­նե­րին ան­լր­ջու­թյան կամ ստի մեջ մե­ղադ­րել է նշա­նա­կում։ Նման դեպ­քե­րում հաս­կա­նում ես, թե ինչ տի­պի երկ­րի ղե­կա­վա­րի հետ գործ ու­նես, ըստ այդմ, չես էլ կա­րող ակն­կա­լել, որ օր­վա լուրջ խն­դի­րը նա կա­րող է լու­ծել։ Ա­մեն ինչ փոր­ձում է իր ան­ձի շուրջ կենտ­րո­նաց­նել, ին­չը հաս­տատ լավ տեղ չի տա­նում։

-Երբ հա­մա­կար­գը ճիշտ չի աշ­խա­տում, չգի­տեն, թե պե­տու­թյունն ինչ է, բնա­կա­նա­բար, այ­սօր պետք է այդ տպա­վո­րու­թյու­նը լի­նի։ Իշ­խա­նու­թյունն ինչ էլ հա­յա­տա­րա­րում է կամ ա­նում, պա­տաս­խա­նատ­վու­թյուն չի զգում դրա հա­մար։ Ար­տա­կարգ դրու­թյուն են հայ­տա­րա­րում, բայց փոքր Էջ­միած­նի, որ­տե­ղից տա­րած­վեց վա­րա­կը, ճա­նա­պարհ­նե­րը 2-3 օր հե­տո ինչ­պե՞ս ես նո­րից բա­ցում, կա նաև ին­կու­բա­ցիոն շր­ջան, չէ՞։ Որ­տե­ղի՞ց ի­մա­ցան, որ անվ­տանգ է ճա­նա­պարհ­նե­րի բա­ցու­մը։ Կամ ինչ­պե՞ս է ստաց­վում, որ Փա­շի­նյա­նի թես­տի պա­տաս­խա­նը մեկ օր հե­տո ա­սում են, իսկ մարդ­կանց 14 օր պա­հում են Ծաղ­կա­ձո­րում, դե նրանց էլ ա­րագ թես­տա­վո­րեք ու թո­ղեք, որ տուն վե­րա­դառ­նան։ Ա­մեն տեղ խնդ­րա­հա­րույց բա­ներ կան, ան­գամ պաշ­տո­նա­կան տե­ղե­կու­թյուն­ներն են հա­կա­սա­կան։

-Այ­սօր­վա կա­ռա­վա­րու­թյան վրա միշտ էլ հույս չեմ դրել, բայց այ­սօր այդ թե­մա­յի շուրջ չեմ ցան­կա­նում ծա­վալ­վել։ Իմ հույ­սը բա­նակն է, ո­րի զին­վո­րը մար­տու­նակ է և ու­ժեղ ո­գի ու­նի։ Այ­սօր ժա­մա­նակն է, որ բո­լորս օգ­նենք մեր երկ­րին, որ­պես­զի այս ճգ­նա­ժա­մից դուրս գանք, վտան­գը չե­զո­քաց­նենք։ Երբ ի­րա­վի­ճա­կը կա­յու­նա­նա, և ա­ռող­ջա­պա­հա­կան խն­դիր­ներ այլևս չլի­նեն, Նի­կոլ Փա­շի­նյանն իր թի­մով պի­տի մտա­ծի հե­ռա­նա­լու մա­սին։

-Ժո­ղովր­դի ա­ռող­ջու­թյան մա­սին չի կա­րո­ղա­նում հա­վուր պատ­շա­ճի հո­գալ, ի՞նչ տն­տե­սա­կան նոր հնա­րա­վո­րու­թյուն­նե­րի մա­սին է խոս­քը։ Նախ` չհաս­կա­ցավ, թե այս վտան­գից ինչ­պես պի­տի զերծ պա­հել հա­սա­րա­կու­թյա­նը, հի­մա էլ չգի­տի ինչ­պես հա­նել այս վի­ճա­կից։ Նոր հնա­րա­վո­րու­թյուն­նե­րի մա­սին խո­սելն ան­հիմն, պո­պու­լիս­տա­կան հայ­տա­րա­րու­թյուն է, ան­լուրջ միտք. դրա­նով ա­պա­ցու­ցում է, որ ի­րա­վի­ճա­կին չի տի­րա­պե­տում։ Այ­սու­հան­դերձ, վս­տահ եմ, որ ի­րա­վի­ճա­կից դուրս ենք գա­լու, բայց ոչ թե իշ­խա­նու­թյան քայ­լե­րով, այլ ժո­ղովր­դի միաս­նա­կա­նու­թյամբ։ Մեր պատ­մու­թյու­նը ցույց է տվել, որ ա­մե­նա­ծանր ժա­մա­նակ­նե­րը մեր ժո­ղո­վուր­դը հաղ­թա­հա­րել է իր միաս­նա­կա­նու­թյամբ, Աստ­ծո օգ­նու­թյամբ։ Ժո­ղովր­դին տա­րան­ջա­տող բա­ժա­նա­րար գծե­րը հա­մե­րաշ­խու­թյամբ, միաս­նա­կա­նու­թյամբ, Հայ ա­ռա­քե­լա­կան ե­կե­ղե­ցու գլ­խա­վո­րու­թյամբ վե­րաց­նե­լու ենք։ Հու­սով եմ` գո­նե հի­մա իշ­խա­նու­թյուն­նե­րը խելք­նե­րը գլուխ­նե­րը կհա­վա­քեն, կլր­ջա­նան, ու հա­մա­տեղ ու­ժե­րով մեզ պա­տու­հա­սած այս ար­հա­վիր­քը կհաղ­թա­հա­րենք։ Հա­տուկ այս օ­րե­րին պի­տի շնոր­հա­կա­լու­թյուն հայտ­նենք նաև մեր բու­ժաշ­խա­տող­նե­րին, ո­րոնք ա­ռա­ջին գծում կանգ­նած մար­տիկ­ներ են։