Բացարձակ պետք չի շտապել` Թրամփին նախագահ կարգելու հարցում. Սուրեն Սարգսյան

Միջազգայնագետ Սուրեն Սարգսյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրում է. «Բացարձակ պետք չի շտապել` Թրամփին նախագահ կարգելու հարցում, բացարձակ: Ասեմ ավելին, նրա առջև ծառացած խնդիրներն առավել լուրջ են Հարիսի թեկնածության պարագայում, քան Բայդենի: Իհարկե, Հարիսը դեռ երկար ճանապարհ ունի անցնելու կուսակցության հորձանուտներում, բայց, կարծում եմ՝ նրան կհաջովի դառնալ կուսակցության հիմնական թեկնածու: Իհարկե, եթե Բայդենը հրաժարական ներկայացներ և Հարիսը փաստացի որպես նապագահ մտներ մրցապայքարի մեջ, կարծում եմ՝ նրա շանսերն ավելի մեծ կլինեին Թրամփին հաղթելու հարցում, սակայն ունենք այն, ինչ ունենք:

Այստեղ կարևոր դեր են խաղալու կուսակցության «վոժդ»-երը՝ ի դեմս Քլինթոնների, Օբամայի, Փելոսիի, ինչպես նաև դոնորների՝ ի դեմս Սորոսի, Հոֆմանի և այլ երևելիների: Սակայն որքան էլ նրանք տարբեր կարծիքներ և էնտուզիազմ ունենան Հարիսի թեկնածության հարցի շուրջ, Թրամփից մեծ հակառակորդ նրանք չունեն, հետևաբար, համախմբումն ինչ-որ փուլում անխուսափելի է:

Վերջին շաբաթները շոկային էին դեմոկրատների համար: Բայդենի թույլ դեբատը, նրա քովիդը, հետո մրցապայքարից դուրս գալը հարված էր կուսակցության դիրքերին և հաստատված ներքին ստատուս քվոյին: Իսկ Թրամփի դեմ անհաջող մահափորձը նրան «չհանձնվող զոհ» դարձրեց, նպաստելով նրա շուրջ կոնսոլիդացիային և ռեյտինգի բարձրացմանը:

Եվս մեկ կարևոր դետալ. ի տարբերություն դեմոկրատների, հանրապետականները միախմբված են Թրամփի շուրջ, այդ թվում՝ նրան չսիրողները: Ի տարբերություն դեմոկրատների, հանրապետականում գերազդեցիկ թևեր չկան:

Դրանք Թրամփի կողմից հետևողականորեն «չեզոքաքցվել և վնասազերծվել են»: Կուսակցությունում որոշումների կայացման վրա ազդեցություն չունի նույնիսկ միակ կենդանի հանրապետական նախագահ Բուշը, ում գերդաստանը ամենից ազդեցիկներից էր ԱՄՆ քաղաքական Օլիմպոսում: Իսկ հիմա ոչ՛ նա, ո՛չ նրա փոխնախագահ Չեյնին, ո՛չ էլ նրանց թիմի որևէ առանցքային դեմք հանրապետական ասպարեզում չկա:

Ինչ վերաբերում է դեմոկրատներին, ապա նրանք դեռ ունեն կոզրեր, որոնք դաշտ են նետելու քայլ առ քայլ: Օրինակ՝ Հարիսի փոխնախագահը կարող է լինել ճոճվող նահանգներից մեկը ներկայացնող կին թեկնածու (նահանգապետ կամ սենատոր) և ստրատեգները կարող են ստեղծեն երկու կանանց տանդեմ, ովքեր պայքար են մղում երկու տղամարդու դեմ: Գեղեցիկ ստրատեգիա կլինի: Կամ, պատկերացրեք Թրամփ-Հարիս բանավեճը՝ «նախկին դատախազ Հարիսն ընդդեմ հանցագործությունների մեջ մեղավոր ճանաչված Թրամփի», ինչ խոսք, սա նույնպես աշխատող մարտավարություն է: Այսինքն՝ տեխնոլոգիաների մի լայն տեսականի դեռևս դաշտ չի նետվել:

Իսկ եթե հաշվի առնենք, որ դեմոկրտաները քանակապես ԱՄՆ-ում ավելի շատ են, քան հանրապետականները, ապա պատկերն առավել հետաքրքիր է դառնում: Դրան էլ հավելում ենք այն հանգամանքը, որ նախագահներին, այդուհանդերձ, ԱՄՆ-ում ընտրում են ընդամենը 7-8 ճոճվող նահանգներում, ապա իրավիճակն, իրոք, հետաքրքրության և անկանխատեսելիության հարթություն է տեղափոխվում»։