Ափսոս էր Ճուտը
Ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է Արայիկ Մանուկյանը:
«Ընդհանրապես մահերը թևաթափ են անում:
Նույնիսկ փառահեղ ու երկար, երկար ապրած կյանքի մահերը:
Նույնիսկ էն մահերը, երբ մահացողի կյանքն էդ մահով ավարտվում է:
Էլ ուր մնաց, երբ մահն անժամանակ է:
Երբ դավադիր է, կույր, երբ հարվածում է թիկունքից:
Էլ ուր մնաց, երբ ապրածդ կարճ կյանքն էլ շատ ավելին է, քան շատ շատերի երկար ու երկար քարշ եկած կյանքը:
Մահերը թևաթափ են անում, որովհետև ամեն մարդ անփոխարինելի է:
Մարդն իր տեսակով տեղ է անում, ու երբ գնում է, այդ տեղը մնում է:
Այդ տեղը չի լցվում:
Նույնիսկ անկյանք ապրածի տեղն է մնում, էլ ուր մնաց կյանքով ապրածինդ:
Ինքը կյանքով ապրած տղա էր:
Ինքը տղա էր:
Ինքը գնահատել գիտեր:
Ինքն ընկեր էր:
Ինքը հատուցել գիտեր:
Ինքը գիտեր տալ:
Ինքն ապրել էր նվիրումով ու ինքը չէր դավաճանել: Իրեն` դավաճանել էին:
Ինքը ստորություն չէր արել: Իր հանդեպ` արել էին:
Ինքը չէր ուրացել: Իրեն` ուրացել էին:
Ինքն էս երկիրը սիրող տեսակ էր ու էս երկիրը սիրող տեսակներին սիրող տեսակ: Ինքն էս երկիրը ստեղծողներից էր, բայց` չարքաշ ստեղծողներից:
Ինքն անհանգիստ էր:
Ինքն իր տեղը գիտեր:
Իր իմացածի չափը գիտեր:
Աչքը ճանապարհին էր:
Ինքը վերադարձերի էր սպասում:
Ափսոս, որ չհամբերեց:
Ափսոս, որ նյարդը նորից դրեց քաղաքականություն կոչվող ախտի զարկերակին:
Ափսոս, որ խռովվեց, մռայլվեց, խոժոռվեց ու չխաղաղվեց:
Ափսոս, որ ընտանիքին, մտերիմներին ու մերձավորներին շատ ավելի քիչ տվեց, քան մնացածներիս:
Համոզված էր, որ մենք մի օր մենք ենք լինելու:
Համոզված էր, որ թացն ու չորը մի օր իրարից ջոկելու ենք:
Ափսոս, որ չհամբերեց:
Ճուտի տեղը հերթական բաց խոռոչն է լինելու ապրողներիս հիշողության մեջ:
Ափսոս էր Ճուտը…
Ուղղամիտ, պարզ, անկեղծ, ճակատին ասող, դավադրություն չհանդուրժող, խարդավանք ատող Ճուտը…»:
Էլ ուր մնաց, երբ ապրածդ կարճ կյանքն էլ շատ ավելին է, քան շատ շատերի երկար ու երկար քարշ եկած կյանքը:
Մահերը թևաթափ են անում, որովհետև ամեն մարդ անփոխարինելի է:
Մարդն իր տեսակով տեղ է անում, ու երբ գնում է, այդ տեղը մնում է:
Այդ տեղը չի լցվում:
Նույնիսկ անկյանք ապրածի տեղն է մնում, էլ ուր մնաց կյանքով ապրածինդ:
Ինքը կյանքով ապրած տղա էր:
Ինքը տղա էր:
Ինքը գնահատել գիտեր:
Ինքն ընկեր էր:
Ինքը հատուցել գիտեր:
Ինքը գիտեր տալ:
Ինքն ապրել էր նվիրումով ու ինքը չէր դավաճանել: Իրեն` դավաճանել էին:
Ինքը ստորություն չէր արել: Իր հանդեպ` արել էին:
Ինքը չէր ուրացել: Իրեն` ուրացել էին:
Ինքն էս երկիրը սիրող տեսակ էր ու էս երկիրը սիրող տեսակներին սիրող տեսակ: Ինքն էս երկիրը ստեղծողներից էր, բայց` չարքաշ ստեղծողներից:
Ինքն անհանգիստ էր:
Ինքն իր տեղը գիտեր:
Իր իմացածի չափը գիտեր:
Աչքը ճանապարհին էր:
Ինքը վերադարձերի էր սպասում:
Ափսոս, որ չհամբերեց:
Ափսոս, որ նյարդը նորից դրեց քաղաքականություն կոչվող ախտի զարկերակին:
Ափսոս, որ խռովվեց, մռայլվեց, խոժոռվեց ու չխաղաղվեց:
Ափսոս, որ ընտանիքին, մտերիմներին ու մերձավորներին շատ ավելի քիչ տվեց, քան մնացածներիս:
Համոզված էր, որ մենք մի օր մենք ենք լինելու:
Համոզված էր, որ թացն ու չորը մի օր իրարից ջոկելու ենք:
Ափսոս, որ չհամբերեց:
Ճուտի տեղը հերթական բաց խոռոչն է լինելու ապրողներիս հիշողության մեջ:
Ափսոս էր Ճուտը…
Ուղղամիտ, պարզ, անկեղծ, ճակատին ասող, դավադրություն չհանդուրժող, խարդավանք ատող Ճուտը…»:
