«Մենակ բնակավայրն է, էլի, ուրիշ ոչ մի բան չմնաց: Ո՛չ արոտավայր ունենք, ո՛չ անասուն: Ո՞նց պետք է վաստակենք մեր ապրուստը: Մի կերպ ապրում ենք, էլի։ Ի՞նչ անեն, իրենց հողը, տունը թողնեն-գնա՞ն։ Ոչ մի տեղից ոչ մի միջոց չեն տալիս։ Մեկն աշխատում է, մյուսն իր տնամերձով է ապրուստը վաստակում։ Մի փոքր հողամաս են մշակում, ձմռան պահուստ հավաքում: Ամեն մեկն իր ձևով շարունակում է պայքարել»,- ասաց Խաչատուր Բաղդասարյանը։
«Գյուղի բնակիչներից մարդիկ կային, որոնց ձեռք չի տալիս այդքան գնալ-գալը: Ճանապարհը բավականին ծախսատար ու բարդ է անցնելը: Հիմա էլ Երասխում ինչ-որ սպորտդպրոց են կառուցում: Նրանք այդ դպրոցի շինարարության վրա են աշխատում: Աշխատողների մի մասն էլ, այդուհանդերձ, հավաքվում են ու մի մեքենայով գնում են գործարանի նոր տարածք՝ աշխատանքի՝ հասկանալով, որ ֆինանսի երկարատև աղբյուր է իրենց համար»,- ասաց սահմանապահ գյուղի բնակչուհին:
