«Թուրքիան ձգտում է ռազմավարական ինքնավարության, մեծացնում է իր վերահսկողության գոտին Հայաստանում։ Հարավային Կովկասում ինչ անում է, դա համընկնում է Արևմուտքի շահերի հետ։ Ուշագրավ է, որ այն ամենը, ինչ արվում է, արվում է խաղաղության անվան տակ, որը չկա։ Պատերազմից արդեն 4 տարի է անցել, ինչը բավականին ժամանակ էր որևէ հռչակագրային փաստաթուղթ կնքելու համար։ Թուղթը չկա, փոխարենը՝ կա խաղաղության պայմանագրի խայծը և դրանով անընդհատ Հայաստանից տարածքներ պոկելու մարտավարություն»,- ասաց թյուրքագետը՝ նշելով, որ խաղաղություն անունը կրող խայծն իրականում անընդհատ հեռանում է մեզնից, զուգահեռաբար՝ Հայաստանի իշխանությունն Ադրբեջանին և Թուրքիային տալիս է նրանց պահանջածը։
