Իրականում, գրում է Լորենցո Կամելը, խնդիրները սկսվել են դեռևս 1907-ից՝ կապված արաբներով առավել խիտ բնակեցված Յաֆֆայում Պաղեստինյան բյուրոյի աշխատանքի մեկնարկի հետ։ Հենց այդ ժամանակ ի հայտ եկավ զուգահեռ միտում՝ բաղկացած այն փաստից, որ անհրաժեշտ է ոչ միայն ապահովել բնակչության հրեական մասի գոյությունը, այլև դա անել նրա արաբական մասի հաշվին։ Այսպիսով՝ գաղափարը սկսեց շեղվել իրականությունից: Ուստի, կարևոր է շեշտը դնել այն փաստի վրա, որ խնդրի հիմքում ընկած է ոչ միայն 181 բանաձևը (չնայած այն, ըստ երևույթին, գիտակցված կամ անգիտակցական սխալ էր): ՄԱԿ-ի ԳԱ 1947-ի բանաձևն անլուծելի դարձրեց արդեն գոյություն ունեցող խնդիրը՝ նախապես առաջարկելով Պաղեստինի բաժանման սադրիչ տարբերակ։
Ամերիկայի բոլոր ավետարանչական բողոքականների գրեթե կեսը քրիստոնեական սիոնիզմի հետևորդներ են՝ Իսրայելի կողմնակիցներ: Ժամանակ առ ժամանակ ռուսական ԶԼՄ-ներում հայտնվում է «քրիստոնեական սիոնիզմ» արտահայտությունը։ Բայց ռուս ընթերցողների մեծամասնությունն առանձնապես դրան ուշադրություն չի դարձնում։ Ներկայիս աշխարհում քիչ տարօրինակություններ չկան:
«Պրեսսինգ» հաղորդաշարում Սաթիկ Սեյրանյանի հյուրը քաղաքագետ Ստեփան Դանիելյանն է։
