«Ժամը 4-ից հետո նամակների բովանդակությունը փոխվեց՝ բոլորիդ սիրում եմ, ձեզ լավ նայեք: Ու ես այլևս չկարողացա իր հետ կապվել…». Վահե Կարապետյանն անմահացել է 2022 թ. սեպտեմբերի 13-ին՝ Ներքին Հանդում․ «Փաստ»

«Փաստ» օրաթերթը գրում է. ««Վահես շատ աշխույժ էր, ընկերասեր, բարի ու ազնիվ, նվիրված, խելացի ու հայրենասեր: Միշտ ուրախ էր, ժպիտը՝ դեմքին, չենք կարող հիշել մեկ օր, որ տխուր է եղել»,-այսպես է սկսվում Վահեի մայրիկի՝ տիկին Աննայի հետ զրույցը: Վահեն ծնունդով Էջմիածնի Արաքս գյուղից է, սովորել է տեղի միջնակարգ դպրոցում: Մայրիկի խոսքով՝ գերազանց էր սովորում, իսկ վերջին տարիներին հարվածային էր:

«Ռոբոտաշինությամբ և ծրագրավորմամբ էր հետաքրքրված: Դպրոցին զուգահեռ նաև հաճախել է Արմֆայթինգի Էջմիածնի մարզական ակումբ, երկու տարի ծառայել է ԵԿՄ-ի «Պատանի երկրապահ» ջոկատում: Վահեն տարված էր մեքենաներով: Թղթերով, պլաստմասսայով կարող էր մեքենաներ պատրաստել, իսկ մեքենայից ռոբոտ ստանալ: Ամուսինս կարողանում էր մեքենաներ «քանդել-հավաքել», իսկ Վահեն միշտ իր կողքին էր: Անգամ մեքենայի կմախքի վրա միայնակ նոր մեքենա է հավաքել: Վահեն BMW մակնիշի մեքենաների սիրահար էր: Armenian_BMW խումբ կա, բարեգործական ակցիաներ էին կազմակերպում, Վահեն մշտապես մասնակցում էր բոլոր նախաձեռնություններին»,-«Փաստի» հետ զրույցում ասում է տիկին Աննան:

Այսքանով BMW-ի հետ կապված պատմությունը չի ավարտվում և, երևի այդ ամենը վերհիշելով, մայրիկը հուզվում և հեռախոսը փոխանցում է դստերը՝ Դիանային. «Միշտ ասում էր, որ իր հարսանիքը սպիտակ BMW-ներով է կազմակերպելու: Անկեղծ ասած, չգիտենք՝ կռվի թեժ պահերին, թե ավելի վաղ, բայց զանգահարել էր իր ընկերներին ու խնդրել իր թաղումը BMW-ներով կազմակերպել: Երբ արդեն հստակ էր Վահեի զոհվելու փաստը և հուղարկավորության օրը, տղաներն այդ մասին իրենց սոցցանցի էջում գրել էին, և կյանքի կոչեցին Վահեի վերջին ցանկությունը»:

Ընկերները Վահեին չեն մոռանում. օրինակ՝ Սուրեն Աղաջանյանը, ըմբշամարտի Եվրոպայի արծաթե մեդալակիր դառնալով, հաղթանակը նվիրեց ընկերոջը: Վահեն դպրոցն ավարտել է 2022 թ. հունիսի 3-ին, օրեր անց՝ հունիսի 28-ին՝ զորակոչվել բանակ: Ծառայության է անցել Կապանի զորամասում, այնուհետև տեղափոխվել Ներքին Հանդ: Քույրիկի խոսքով, զորացրվելուց հետո առաջին նպատակն ամուսնությունն էր:

«Ընկերուհի ուներ, անգամ երեխաների անուններն էր որոշել, ամեն ինչ ծրագրել էր: Ցանկություն ուներ ԱԱԾ-ում աշխատել, ուսումը և իր հետագա աշխատանքը կապում էր այդ ոլորտի հետ: Հայրենասեր էր շատ ու հատկապես 44-օրյա պատերազմից հետո կարծես վրեժով լցված լիներ: Երբ ծառայության օրերին խոսում էինք իր հետ, ասում էր՝ պատերազմ լինի, հենց իր բառերը մեջբերեմ՝ բոլորին «փրթեմ-թափեմ»: Գուցե կանխազգացո՞ւմ էր: Ծառայության ընթացքից շատ գոհ էր, երբեք որևէ բանից չի տրտնջացել: Տղաներին զորակոչվելուց առաջ նկարահանել էին, Վահեն ասում է. «Շուտ ծառայենք, հասնենք մեր ծնողներին: Աստված չանի, եթե պատերազմ լինի, ամեն ինչ անելու ենք, որ մեր ծնողները գլուխները հանգիստ բարձին դնեն: Տրամադրությունը մարտական է»»: Վահեն տուն է զանգել սեպտեմբերի 12-ին՝ ժամը 21:30-ին, մայրիկին ասել, որ պառկում են քնելու, և բարի գիշեր մաղթել:

Տիկին Աննան է պատմում. «Երբ կռիվը սկսվեց, զանգահարեցինք իրեն, մեզ հանգստացրեց՝ ասելով, որ իր հետ ամեն ինչ կարգին է, կիլոմետրերով հեռու է մարտական գործողություններից: Ամուսինս ուզում էր գնալ, թույլ չտվեց: Կապի մեջ էինք, գրում էր, որ ամեն ինչ նորմալ է: Ժամը չորսից հետո նամակների բովանդակությունը փոխվեց՝ բոլորիդ սիրում եմ, ձեզ լավ նայեք: Ու ես այլևս չկարողացա իր հետ կապվել: Առավոտյան ժամը 08:30-ին ամուսնուս հետ էր խոսել՝ պա՛պ ջան, ամեն ինչ նորմալ է, ձեզ լավ նայեք: Հետո աղջկաս ամուսինն ասաց, որ ոչինչ էլ լավ չի, Վահեն շրջափակման մեջ է, թշնամին լցվել է դիրքերը, երեխեքը չեն կարողանա դուրս գալ: Բայց արդեն ուշ էր: Աղջկաս ամուսնուն ասել էր՝ մերոնց լավ կնայես, մեզ մոտ ո՛չ սպա կա, ո՛չ հրամանատար, մեզ թողել ու փախել են: Նա ձայներ էր լսել, հարցրել Վահեին, թե ովքեր են, պատասխանել էր՝ դրանք են, լցվել են դիրքերը, ասում են, որ հանձնվենք, բայց գերի ընկնող ու հանձնվող չենք, ինչ ուզում է լինի, մեր դիրքը չենք տալու: Դա իր վերջին խոսակցությունն է եղել ժամը 11:00-11:15-ի կողմերը: Դրանից հետո իր հեռախոսն անհասանելի էր: Դիրքում 6 կամ 7 հոգի են եղել, դա տեսել ենք ադրբեջանցիների՝ համացանցում տեղադրած տեսանյութում: Այդքանով են մնացել դիրքում»:

Օգոստոսի 30-ին տղաներին տեղափոխել էին Ներքին Հանդ, մինչև սեպտեմբերի 12-ը մնացել էին այնտեղի դպրոցում: Ամսի 12-ի գիշերն ընկերներին ասել էր, որ իրենց երեկոյան տարել են ինժեներական աշխատանքների, սպաները գնացել են բահ ու քլունգ բերելու, իրենց մոտ ո՛չ սպա կա, ո՛չ հրամանատար, իսկ գիշերը կռիվը սկսվել էր: Օրեր անց ադրբեջանական կողմը փոխանցում է մեր 32 զինվորների մարմինները, այդ թվում՝ Վահեինը: «Մինչև սեպտեմբերի 28-ն ինձ չէին ասում, որ իրեն «գտել են», ամուսինս և փեսաս իրեն տեսել էին, բայց իր հեռախոսից զանգ էր գնացել ինչ-որ համարի, ոմանք ասել էին, որ Վահեն ողջ է, կասկածներ էին առաջացել, որ գուցե Վահեի մարմինը չէ: Չուներ դաջվածքներ, սպիներ, որևէ նշան չուներ, որոշել էին ԴՆԹ-ից հետո միայն մարմինը փոխանցել մեզ»: Սեպտեմբերի 28-ին ԴՆԹ-ն հաստատում է, որ Վահեն է, այդ ժամանակ մայրիկն իմանում է, որ որդին զոհվել է: Ասում է՝ Վահեն այնքան վթարներից էր փրկվել, առանց որևէ վնասվածքի դուրս եկել ջարդուփշուր եղած մեքենայից, որ հույս ուներ՝ այս փորձանքից էլ, որ պատերազմ է կոչվում, որդին կկարողանա անվնաս դուրս գալ, բայց, ավաղ…

Վահեն անսահման կապված էր քույրիկի ու նրա երկու երեխաների հետ, քրոջն էլ միշտ ասում էր՝ «հալալս, կեսս»: Չնայած, որ երկուսից կրտսերը Վահեն էր, բայց շատ հասուն էր, մայրիկի խոսքով՝ առհասարակ հասուն էր իր տարիքի համեմատ, ընկերություն էլ անում էր իրենից տարիքով մեծերի հետ: «Մի անգամ ուսուցչուհին ասաց, որ դասընկերների հետ չի շփվում, Վահեն էլ ինձ ասաց՝ մա՛մ ջան, ոնց որ երեխա լինեն, իրենց ի՞նչ բացատրեմ: Կռվել չէր սիրում՝ ինչի՞ կռիվ անեմ, լեզու ունեմ, կարող եմ խոսել, բացատրել: Վահեն կարողանում էր բոլորի հետ լեզու գտնել, ոնց ասում են՝ աստղով էր, մարդիկ սիրում էին իր հետ շփվել, իրեն ճանաչողները Վահեի շուրջն էին հավաքվում, ուզում իր հետ ընկերություն անել: Մեծերի հետ մեծ էր, փոքրերի հետ՝ փոքր: Տուն էր մտնում, և մեր տրամադրությունը միանգամից փոխվում էր, մեր տան ուրախությունն էր: Հիմա դպրոցում որևէ միջոցառում առանց Վահեի չի անցնում: Տնօրենն ասում է՝ երբ դուրս եմ գալիս, կարծես միշտ Վահեին իր տեղում կանգնած տեսնեմ»: Հիմա ծնողներին ապրելու ուժ տալիս են Վահեի քույրիկը և նրա երեխաները, կամ, ինչպես մայրիկն է ասում՝ «ուժ են տալիս, որ չխելագարվեմ»:

«Տղա թոռնիկս շատ նման է Վահեին, երբ տանը վազվզում է, կարծես վերադառնամ Վահեի մանկության տարիներ: Աղջիկ թոռնիկս շատ կապված էր քեռու հետ, ամեն անգամ կանգնում է նրա նկարների մոտ ու ասում՝ տատի՛կ, մի՛ լացիր, Վահեն ասել է, որ անպայման գալու է»: Իսկ Դիանան շարունակում է սպասել եղբոր զանգին. «Շատ կապված, ջերմ ու սիրով քույր ու եղբայր ենք եղել: Սեպտեմբերի 14-ին իմ ծննդյան օրն է, և ես սպասում էի իր զանգին, իր շնորհավորանքին, մինչև հիմա էլ սպասում եմ: Չնայած որ իրեն տեսել եմ, բայց սիրտս չի ուզում հավատալ, որ Վահես էլ չկա: Վերջին զանգի ժամանակ ասաց, որ բոլորիս սիրում է, որ մերոնց մենակ չթողնեմ: Ուզում եմ մի օր երազումս տեսնել իրեն, այնքան շատ հարցեր ունեմ, որոնց պատասխաններն ուզում եմ Վահեից լսել»:

Հ. Գ. – Վահե Կարապետյանը հետմահու պարգևատրվել է «Մարտական հերթապահություն» և «Մարտական ծառայություն» մեդալներով: Պարգևատրվել է նաև ԵԿՄ-ի կողմից: Հուղարկավորված է հայրենի Արաքս գյուղի ընտանեկան գերեզմանատանը»: