Եկեք փորձենք գլխավոր դերակատարներ լինել մի բանում, որը ակնհայտորեն դառնալու է միջազգային բնույթի խնդիր՝ ներառելով ողջ քաղաքակիրթ աշխարհը․ Ռոբերտո Մենիա
Ռոբերտո Մենիայի (Fratelli d’Italia-ի սենատոր) ելույթը Իտալիայի Սենատում
(19.09.2023)
Նրանք, ովքեր գիտեն խնդրո առարկա իրադարձությունների պատմությունը, գիտեն, որ Լեռնային Ղարաբաղը 1980-ականների վերջից ապրում է սողացող քաղաքացիական պատերազմ։ Մենք հիշում ենք, թե որքան խորհրդանշական էր 1989 թվականը՝ Բեռլինի պատի անկումը և կոմունիզմի անկումը ողջ Եվրոպայի համար։ Այս պատմությունը նույնպես ծագել է Խորհրդային Միության ավերակներից։ Լեռնային Ղարաբաղը հայտնի իրողություն է, որ բնակեցված է գրեթե ամբողջությամբ հայազգի բնակչությամբ: Խորհրդային Միության փլուզումից մինչև տարբեր պետությունների ձևավորումը, որը նախկինում անկախ պետությունների համայնքն էր, Լեռնային Ղարաբաղը խնդրեց միանալ նախկին Հայաստանի Խորհրդային Սոցիալիստական Հանրապետությանը։ Այդ ընթացքում Հայաստանը դարձել է այլ բան:
Փառք Աստծո, ոչ միայն ժամանակի Սոցիալիստական Հանրապետությունն է, այլեւ հպարտությամբ պահանջում է իր հայրենի հողերը։ Հայաստանը Եվրոպայի առաջին քրիստոնյա պետությունն է՝ Հռոմից առաջ, Թեոդոսիոսից իննսուն տարի առաջ։ Նրանց համար, ովքեր այցելում են Հայաստան, դա մի արտասովոր տարածք է` ժայռի մեջ մխրճված վանքերով, նույնը՝ Լեռնային Ղարաբաղը:
Ամեն ոք, ով լսում է հայկական պատարագ, կարծում է, որ լիապես հայտնվել է քրիստոնեական միջնադարում, կամ էլ ունկնդրում է Գրիգորյան երգեր, բայց դա ակնհայտորեն բավարար չէ։ Սողացող քաղաքացիական պատերազմը հանգեցրել է մի իրավիճակի, որը վերածվել է այն, ինչ տեղի է ունենում այսօր: Վերջին ամիսներին ադրբեջանցիների կողմից փակվել է Լաչինի մարդասիրական միջանցքը, և Լեռնային Ղարաբաղի հայ և քրիստոնյա բնակչությունը սպառված է։ Մարդիկ մահանում են, երեխաներ են մահանում, դեղորայք ու սնունդ չկա։
Մեզ ակնհայտորեն անհանգստացնում է Ուկրաինան և շատ այլ իրավիճակներ։ Միշտ կան երկրներ, որոնք ավելի կարևոր են, քան թույլերը։ Երբ հայերը բնաջնջվեցին թուրքերի կողմից, ոչ ոք չնկատեց և ոչ ոք լաց չեղավ, և դա տեղի է ունենում նույնիսկ հիմա՝ Եվրոպայի և աշխարհի լռության մեջ։ Այն, ինչ կատարվում է Լեռնային Ղարաբաղում, ուղղակի անպարկեշտ է և հակամարդկային։
Ահա թե ինչու ես կրկնում եմ Նախագահ Կազինիի խոսքերը և ավելին եմ ասում: Հույսն այն է, որ այս խորհրդարանը ինչ-որ բան կանի։ Մենք միջնորդություն էինք պատրաստում. այստեղ ոչ ոք չի ուզում առաջինը երևալ, և, հետևաբար, մենք սիրով բոլորի տրամադրության տակ ենք դնում այն: Մենք ներկայացնում ենք մի միասնական գործիք, որը ներառում է ողջ խորհրդարանը՝ հստակ համերաշխություն ցուցաբերելու տուժողների նկատմամբ, քանի որ այս դեպքում կա մեղավոր և կա զոհ և պետք է հստակ ասել։ Մենք գիտենք, թե ով է մեղավոր և ով է տուժում.
Մի կողմից կա մի մեծ ազգ, որը, ի թիվս այլ բաների, շատ հարուստ է, քանի որ ունի գազ, ունի նավթ և մուսուլմանական է, մյուս կողմում կա մի փոքր ժողովուրդ, որը Եվրոպայում և աշխարհում վկայել է քրիստոնեությունը և ենթարկվել սարսափելի զտումների, որոնց նկատմամբ մենք պարտավոր ենք և իրավունք ունենք ցույց տալու մեր համերաշխությունը։ Թող դա անի խորհրդարանը, եկեք դա անենք բոլորս միասին, և Իտալիայի կառավարությունը դա անի: Եկեք փորձենք գլխավոր դերակատարներ լինել մի բանում, որը ակնհայտորեն դառնալու է միջազգային բնույթի խնդիր՝ ներառելով ողջ քաղաքակիրթ աշխարհը և այդ արժեքներին հավատացող աշխարհը:
ԻՏԱԼԻԱՅՈՒՄ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ԴԵՍՊԱՆՈՒԹՅՈՒՆ
