Անկումը, կրախը և Փաշինյանը արդեն դարձել են հոմանիշներ և հարազատացել, ուստի միայն անկման խորացումն ու կրախի շարունակականությունն է նրա կենսունակությունը պահելու ճանապարհը. Վլադիմիր Մարտիրոսյան

Վլադիմիր Մարտիրոսյանը գրում է. «Իրականում մենք դիտարկում ենք Փաշինյանի անկումն ու կրախը: Անկում ու կրախ բոլոր առումներով, քաղաքականից մինչև բարոյական: Մի մտածեք, որ նա դա չի ընկալում: Ընկալում է բոլորից լավ, բայց հասկանում է, որ այլ ընտրություն չունի: Այդ կրախից հրաժարվելով ու այն դադարեցնելով նա ստիպված պետք է ընդունի այն ամենի մեղքն ու սխալականությունը, ինչ արել է և ինչին հավատացել: Անկումը, կրախը և Փաշինյանը արդեն դարձել են հոմանիշներ և հարազատացել, ուստի միայն անկման խորացումն ու կրախի շարունակականությունն է նրա կենսունակությունը պահելու ճանապարհը: Այլ ճանապարհ նա չունի:

Քաղաքական մարդու, քաղաքական գործչի, քաղաքական առաջնորդի առաքելությունը՝ գաղափարի, սկզբունքների ու արժեքների հիմքով մրցունակ և արդար համակարգ ստեղծելն ու փոխանցելն է, որի շահառուն պետությունն է ու հասարակությունը, իսկ այդ համակարգն էֆեկիվ աշխատեցնողը դառնում է քաղաքական մշակույթ և քաղաքական արդյունք ստեղծող և արժանանում հասարակության վստահությանն ու երախտիքին:
Սա քաղաքական աքսյոմա է, ոչ թե բարդ և վերին գաղափար:

Մեծ հաշվով, Փաշինյանը իր իշխանության առաջին օրվանից սկսած, որպես քաղաքական գործիչ զբաղված է բացառապես համակարգում ստեղծված հավելյալ արժեքը տանուլ տալով, քաղաքական մշակույթի հիմքերը քայքայելով, հասարակության կարողականության թունավորմամբ, բևեռացմամբ ու սննկացմամբ:

Որպես քաղաքական մարդ նա սպառված է, որովհետև քաղաքական մշակույթի և քաղաքական բարոյականության տեսանկյունից իր ողջ լիմիտը սպառել է:

Որպես քաղաքական գործիչ գոյություն չունի, որովհետև առաջարկ չունի, իսկ առաջարկի հիմքում բացառապես «կամովին բռնաբարվելն է» որտեղ որպես պասիվ դիտորդ բռնաբարվողին նա սկի պետք էլ չի:

Որպես քաղաքական առաջնորդ, այլևս բոլոր խաղաքարտերը այնքան սպառած, որ անցել է սեփական ընտանիքի անդամների քաղաքական շահագործման միջոցով աթոռապահպանությանը, իսկ քաղաքական առաջնորդությունը վերածել աղանդի հովվապետի քարոզի:

Որպես գաղափար ու արժեք ստեղծող ղեկավար՝ արժանացել է «պատերազմը դավաճանության արդյունքով միտումնավոր պարտվողի», «հինգ հազարից ավել հայորդիներին գիտակցված մահվան տանողի», «հող հանձնողի», «հայրենիք դավաճանողի», «երկիրը թմրամոլության ասեղին հագցնողի», «որդու միջոցով որդեկորույս մորը բանտարկողի» համբավին:

Այս պայմաներում պետական բյուջեի և գնումների միջոցով նույնիսկ«մոնղոլթաթարական» թալան ու չարաշահումներ անելով միևնույն է կերազեր, որ իրեն «նախկինների» նման կոչեին ընդամենը «թալանչի»:

Կասեք այո՛, և՞, մեկ է իշխանություն է ու մուրճն էլ է ձեռքը, մեխն էլ, ինչ կուզի կանի և ինչ ուզում անում է և ձեր արձանագրումները փոփոխության կամ բեկման տեսանկյունից անօգուտ են:

Պատասխանեմ՝ այո իշխանություն են, այո այնքան տկար ու անինքնավստահ, որ մուրճով, մեխով, ֆեյքի հայհոյանքով, ստով և սեփական որդուն ռասխոդնի մատերիալ սարքելով են պաշտպանվում: Այո իշխանություն են ու այնքան խորթ այս ժողովրդին, որ անցել են կառավարման աղանդավորական քարոզի մեթոդին: Դա նշանակում է, որ քաղաքական զինանոցը սպառված է ու օգտագործված մինչև վերջ, էլ տեղ չկա: Դա էլ նշանակում է, որ դիմակայման վերջին մամլիչ ոստիկանական, քննչական էշելոնը ծայրահեղ վստահելի չէ, որքան էլ պարգևավճարով ու փողով հավատարմության երաշխիք կորզի:

Ավելին, սեփական քաղաքական վարկանիշի մասին նա պատկան մարմիններից ստանում է տվյալներ բոլորից շուտ և բոլորից օպերատիվ, հենց այդ հիմքով ձևավորում իր իմիջի փրկության մարտավարությունը, որն այլևս փրկության ենթակա չէ, որովհետև չկա ու սնանկ է:

10 տոկոսանոց ֆեյքակրատիայի հիմքով վարկանիշը՝ ուղիղ համեմատական է այն նուտրոին ու էությանը, ինչի կրողն է այս ամենի «գլխավոր գերագույն հրամանատարը»: Կայծն ու տեխնոլոգիան, քաղաքական գրագիտությունը ավարտելու է այս մղձավանջն ու անկումը: Կամքն ու համառությունը հօդս է ցնդեցնելու այս ֆարսը և մաքրի իշխանություն կոչվող բուտաֆորիան: Դա միանշանակ հնարավոր է:

Հարցերի հարցը հետևյալն է՝ Ու՞Մ Է ՊԵՏՔ ՓԼԱՏԱԿՆԵՐԻՑ ՀԵՏՈ ՄՆԱՑԱԾԻ ՎՐԱ ԻՇԽԵԼ, Ու ԻՇԽԵԼ ՀԱՆՈւՆ ԻՆՉԻ.

P.S. Հայկական պետության գոյության շահառուները միայն ներսում են, այն պաշտպանողները, կառուցողներն ու փլատակներ վերականգնողները կան ու այդ կայծը վառելու են»: